Jak tęcza po deszczu, wszystko kiedyś minie
Kolory wyblakną, kwiaty zwiędną
I miłość, ta zakłamana.
Wróciłam z podróży w przeszłość. Ze schyłku nieba, pięknych dziecięcych lat. Z miejsca, które zamarło w czasoprzestrzeni. Poranki pachnące mlekiem, mlekiem marzeń a słodkie powietrze szczęściem. Wieczory posklejane miłością, wynurzające się z sennych obłoków marzeń. Tam zawsze słońce świeci najjaśniej, nawet w pochmurne dni zza chmur delikatnie muska promieniami nadziei. Zawsze tak ciężko wracać, w okrutną otchłań monotonii, która przeszła wonią niepowodzenia, goryczy i udręki.
W satynie pokrytej kroplami jesiennego deszczu, monolog życia czas zacząć.
W ciemnej otchłani pokoju napawam się ciszą, odurzam spokojem. Upojenie wzrasta po chwili z krwią przedostaje się do każdej komórki mojego ciała. Chyba się starzeje ,robię się coraz bardziej sentymentalna. Mała rzecz, błahostka powoduje lawinę wspomnień. Pięknych chwil oraz tych o których istnieniu chciałabym zapomnieć. Przekładam, układam, odkurzam, odświeżam myśli, plany, marzenia. Robię miejsce na miłość. Bije się z myślami. Pajęczyna wyrzutów okrywa mnie, unieruchamia, przejmuje dowodzenie. Jestem w transie, transie porządkowania.
Ostatni pociąg ruszać ma
Ostatni pociąg życia
Wdech, wydech…
Chce się pożegnać
Lecz ciężko dobrać mi słowa
Wdech, wydech…
Opadam z sił
Wiec to tak koniec wygląda
Wdech wydech…
Głosy milkną, postacie znikają
Wdech
Chciałam się pożegnać
Nie zdążyłam
Tęczowe kolory wspomnień rozjaśniają szarość dnia
Jak wehikuł przenoszą mnie
Pozwalają przez chwilę zapomnieć o problemach dnia codziennego
Pozwalają poczuć na twarzy promienie słońca
W zimny pokryty śnieżnym puchem poranek
Poczuć Cię obok
Twój oddech
Twój smak
Twój zapach
Ty zawsze tak pięknie pachniesz
Miłością, kwiatem, doznaniem
Wole teraz być tam, a nie tu
Tu, gdzie wszystko jest bez nadziei
Zawsze na opak, byle jak
A gdy wracać czas nadchodzi
Myślę sobie jeszcze chwile
Z nadzieją że chwila w wieczność się zmieni…
